Geen foie gras voor deze boy door: marc opgenhaeffen 12-04

Het is bijna kerstmis, de kaarten zijn de deur al uit, mijn lievelings hapje is onbetaalbaar geworden en staat op de zwarte lijst van dierenvrienden.

Ik ben een dierenvriend en daarom zal ik vertellen over mijn lievelingshapje en hoe het gemaakt wordt.

Maar eerst moet ik zeggen dat iedereen die iets op een zwarte lijst zet eerst zou moeten gaan kijken of het wel zo erg is wat er beweerd wordt.

Vroeger ben ik veerijder geweest, ’s-ochtends vroeg koeien bij de boeren uit het weiland halen, inladen en naar de veemarkt rijden, daar weer andere koeien die door de slagers of andere boeren waren gekocht inladen en naar de eindbestemming rijden. Bij slagerskoeien het slachthuis.

Hier zijn vreselijke stukjes van op tv geweest in de jaren, echter ik heb dat zelden gezien.

Als er eens een dier in de stress schiet is daar niets aan te doen en verschrikkelijk, maar iedereen die met dieren werkt zal proberen dat te voorkomen, het is immers zonde geld, want een dier dat overlijd buiten het slachthuis is verloren en een kostenpost.

En de verhalen dat varkens en schapen het aanvoelen dat ze bij het slachthuis aankomen is onzin. Ze krijsen net zo hard als je ze naar een andere boerderij brengt, waar ze hun leventje voortzetten.

Nou dan, de foie gras waar ik zo gek op ben is de laatste tijd het mikpunt van de dierenvriend. Toen ik laatst bij de Ven een pakje Hongaarse wilde halen was die net zo duur als de Franse, zo’n honderd gulden per kilo.

Dat is € 25,- voor een stukje van een half pond.

Geen foie gras voor deze boy dus. Eerst was het minder dan de helft als de Franse, de reden van de plotselinge stijging is mij onduidelijk, misschien is er door de Hongaarse handelaren in Nederland gedacht, er is toch niet genoeg van, omhoog met die prijs.

In ieder geval heb ik wat onderzoek gedaan en de verhalen van dieren mishandeling komt daar niet in voor. De ganzen voor de foie gras zijn speciaal uitgezocht voor de slacht en leven twee tot drie jaar als scharrel dieren op de boerderij. Twee maanden vóór de slacht wordt begonnen met het mesten van de levers door geforceerd voeden van de ganzen. Door de overmatige voeding zet de lever op.

De ganzen zelf hebben geen last van de opgezette lever, zoals bijvoorbeeld bij een mens, ze worden immers geslacht voor ze naar de dokter hoeven.

Ook beesten met zweren of geknakte halzen door het geforceerd voeden komen niet voor, waar het zeer korte filmpje van 3 seconden dat steeds weer opduikt in anti propaganda vandaan komt weet ik niet.

De ganzen komen zelf naar de boerin toe en één voor één worden ze op schoot genomen en wél met een trechter gevoerd, maar de mais pap wordt door de boerin voorzichtig naar beneden gemasseerd.

De ganzen raken na een paar dagen tot weken verslaafd aan de te grote hoeveelheid voedsel en beginnen het lekker te vinden. Tot de slager komt natuurlijk.

Voor degenen die liever toch iets anders hebben, hier is het geheime recept van mijn oma’s kerstkalkoen:

Stuur een mailtje o.v.v. oma’s kalkoen naar execall@37.com en het recept komt retour.